Rozdział 15: Shooting The Moon

muzyka

Siedzę na tej sofie już chyba dwie godziny!

            Damon powiedział, że pojedzie tylko po jedną księgę. Po poniżającej nocy, którą spędziłam na wypłakiwaniu łez w jego koszulę, nawet nie chciałam się mu sprzeciwiać i prosić, żeby zabrał mnie do Eleny. O dziwo nie dogryzał mi na każdym kroku, oprócz przypomnienia, że jestem mu winna koszulę od Armani’ego. Potem ulotnił się najszybciej, jak to było możliwe, pod pretekstem znalezienia odpowiedniej księgi czarów, w której będzie zaklęcie namierzania. To na pewno mogłoby być pomocne, przy zabijaniu hybryd Klausa, jednak będzie mały problem, jeśli są one rozsypane po całych Stanach, nie daj Boże, po świecie. Czasu coraz mniej…

            Na dodatek dręczyły mnie obrazy ze snów, czy może wizji. Jedyne co pamiętałam to urywki rozmowy z Noelle. Dziewczyna nie była już niemowlęciem, tylko nastolatką i wyglądała zupełnie jak ja.

            Teraz wiem, jak musi czuć się Elena, Katherine i Nina.

            Moja pra, pra, pra, pra... jednak czymś się różniła. Charakterem. Powtarzała mi jaką mam teraz moc, co równa się władzy. Co mogę dzięki temu osiągnąć, że nie mogę zmarnować takiej szansy, której ona nie miała. Po pewnym czasie wszystko się pomieszało (jak to w snach) i już nie wiedziałam kim jestem, tak jakby Noelle chciała przejąć kontrolę nad moim umysłem.

            Obudziłam się i zerwałam się z łóżka, przy okazji zwalając z niego Damona. Może to dlatego tak szybko się zmył?

            Pomruk nadjeżdżającego samochodu przywrócił mnie do rzeczywistości. Kiedy drzwi wejściowe trzasnęły, nie odrywając wzroku od sufitu, mruknęłam niezadowolona.

            - Wreszcie.

            - A co? Tęskniłaś? – zapytał wampir, a ja wyobraziłam sobie, jak podnosi teraz jedną brew.

            - Oczywiście. – odparłam z sarkazmem. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że pochyla się nade mną, zasłaniając sufit. – Czego?

            Nagle pomiędzy nami znalazła się zakurzona księga.

            - Myślałem, że zainteresuje cię stara książka kucharska.

            Zdmuchnął pył z okładki w moją stronę, przez co zaczęłam przeraźliwie kaszleć. Wzięłam od niego tom i odczytałam wielki napis „GRIMMORE”. Nie byłabym zdziwiona, gdyby egzemplarz za chwilę rozsypał mi się w dłoniach. Miała ona co najmniej sześćset stron. Przeraziłam się, myśląc, że będę musiała ją przejrzeć i wśród tysięcy zaklęć, znaleźć to jedno właściwe. W tej samej chwili księga sama się otworzyła. Chociaż nagłówek nie był napisany w żadnym dotychczas znanym mi języku i tak bez problemu go odczytałam.

            - „Namierzanie”. – powiedziałam na głos.

            - Uuuu… - mruknął Damon tuż przy moim uchu. – Ktoś tu się po nocach uczył łaciny?

            - Po pierwsze, to nie jest łacina. Po drugie, nie lubię jak ktoś czyta mi przez ramię. – oznajmiłam i dłonią odepchnęłam jego głowę.

            O dziwo, wampir bez protestów ruszył w stronę barku z alkoholem i wrócił z dwiema kryształowymi szklankami. Ja w tym czasie zajęłam się czytaniem zaklęcia. Okazało się, że wszystko jest dziecinnie proste, a jeśli ktoś ma więcej mocy (na przykład ja) może odnaleźć wszystkie hybrydy naraz. Potrzebna była mapa i jeszcze jeden składnik…

            - Masz jeszcze tą krew Klausa? – zapytałam.

            Salvatore pobiegł w stronę piwnicy i wrócił z czymś w ręku. Była to mała fiolka, na dnie której pływała resztka bordowego płynu. Ta sama, którą przyniosła Elena, żeby uleczyć Damona. Co niezbyt się udało.

            - Tyle wystarczy?

            - Miejmy nadzieję, że tak. – odparłam.

~~~~~~~~~~

            Po odprawieniu krótkiego rytuału, trzymałam w dłoniach mapę, w którą były powbijane dwadzieścia dwie pineski.

            - Nie za mało ich stworzył? – zapytałam ironicznie, w duchu dziękując za to, że wszystkie były w okolicy pięćdziesięciu kilometrów.

            - Tak szczerze, to myślałem, że będzie ich dużo więcej. – powiedział wampir.

            Wyciągnął komórkę i po kolei zaczął wybierać numery: Alarica, Caroline i Eleny. Zdziwiłam się, że chciał zabrać ją z nami.

            - Eleno?

            - Tak?

            Bez problemu usłyszałam głos Gilbert z głośnika.

            - Kręci się gdzieś tam moja druga kropla wody? – zapytał Damon.

            - Ian? – upewniła się dziewczyna.

            - Nie, Nina. – rzucił sarkastycznie, a ja zachichotałam kiedy wywrócił oczami.  

            - Halo? – odezwał się aktor. – Zaczynamy?

            - Tak… Postaw wiedźmę na straży i uprzedź, żeby nikt nie ruszał się z domu. – wydał polecenie Salvatore. – Później zbiórka koło izolatki Angie. Tylko nie zapomnij o ubraniu, kotku.

            Wampir rozłączył się, nie dając powiedzieć dla Iana nawet słowa.

            - Po co go w to mieszasz? – zapytałam wściekła. – On nie miał się tu znaleźć!

            - Spokojnie, złotko. – uśmiechnął się od mnie cwaniacko. – Powiedzmy, że ja czasami też potrzebuję… dublera.

~~~~~~~~~~

            Zaklęcie ochronne domu załatwiłam w ciągu dziesięciu minut. Przeciwzaklęcie samo ułożyło się w mojej głowie. Spodobało mi się to całe obcowanie z magią.

Tak oto skończyłam siedząc pomiędzy identycznie ubranymi bliźniakami. Za kierownicą jeepa siedział Alaric, a na miejscu pasażera Caroline, która moim zdaniem zbyt optymistycznie podchodziła do zadania, które nas wszystkich czeka. Schemat był ciągle taki sam. Podjeżdżaliśmy w jakieś miejsce w lesie. Ja wtedy wypowiadałam zaklęcie zwabiające wszystkie hybrydy z okolic dziesięciu kilometrów. Ian był czerwoną płachtą na rozwścieczonego podwładnego Klausa, a Damon ukrytym strzelcem. Kiedy wszystkie mutanty w promieniu dziesięciu kilometrów zaczynały otaczać Somerhaldera, ja stosowałam zaklęcie unieruchamiające na pięć sekund, a Salvatore i Caroline, wyrywali im serca. Wampir z pomocą Alarica zakopywali ciała, a blondynka w tym czasie pocieszała mnie, mówiąc, że przecież robimy to w wyższych celach.

            Zaczynało robić się ciemno, kiedy zostało nam jeszcze sześć hybryd. Jednak przy zaklęciu unieruchamiającym coś mnie rozproszyło i „zamroziłam” tylko pięciu. Mężczyzna w wieku około trzydziestu lat, zerwał się jak z procy i ruszył w przeciwną stronę. Wiedząc, że Caroline i Damon i tak mają dużo roboty, ruszyłam za nim.

            Sprawnie omijając wystające korzenie i gałęzie, dogoniłam uciekiniera. Jednym ruchem powaliłam go na ziemię i schwyciłam za gardło. Nie rozumiałam co się ze mną dzieje. Jeszcze przed chwilą marudziłam, że musiałam pomagać w zabijaniu, a teraz sama pragnęłam wyrwać serce hybrydzie. Ogarnęła mną dzika furia i tylko w ryzach utrzymywałam instynkt zabójcy na wodzy. Moja ręka znalazła się tuż nad sercem ofiary. Przez moją głowę przewijało się tysiące myśli, jednak zdominowała je żądza mordowania. Spojrzałam na mężczyznę, który leżał pode mną. Bał się. Dokładnie widziałam strach w jego oczach.

            - Kim ty…? – zaczął, jąkając się.

            Angie, zabijjjj gooo. To proste. Tylko wsadź dłoń w jego klatkę piersiową i wyrwij serce.

            Nie byłam pewna czy były to moje myśli. Miałam wrażenie, jakbym została rozdarta na miliony kawałeczków i mogło mnie uratować tylko zamordowanie tego biednego mutanta. 

            Opanowałam się. Unieruchomiłam mężczyznę na dłużej i ciężko dysząc zaczęłam powoli wstawać. Usłyszałam, że w moją stronę zbliża się Salvatore, a za nim Caroline. Damon porozumiewawczo kiwnął w stronę blondyny. Dziewczyna otoczyła mnie ramieniem i zaczęła prowadzić w stronę auta.

            - Ja… Ja go złapałam. Ja nie mogłam go… Ja nie chcę. – wyrzucałam z siebie niezrozumiałe zdania.

            Wampirzyca uciszyła mnie i zapewniła, że to już koniec. Co, jak co, ale tę wiadomość przyjęłam z ulgą.

~~~~~~~~~

            - Idzie ze mną tylko Bonnie. Czy tak trudno to przyjąć do wiadomości? – jęknęłam.

            - A jeśli to jakaś zasadzka? Stefcio zachowuje się teraz jak psychopata. – znowu zaczął swoją gadkę Damon.

            - Czy zapomniałeś, że Angie jest teraz najpotężniejszą istotą na ziemi? – warknęła wiedźma stając w mojej obronie.

            - Koniec tematu. Albo dasz mi kluczyki od samochodu, albo wezmę je siłą. Na wszelki wypadek założę ochronę na dom, jeśli ktoś chciałby nas szukać. – poinformowałam zebranych.

            Victoria, Nina i Luki spali na górze, a Caroline i Alaric wrócili do swoich domów, więc w salonie był Damon, Elena, Ian, Jeremy, Bonnie i ja. Właśnie pakowałam mini bomby z werbeną do skórzanej kurtki, którą miałam na sobie. Właściwe nie wiedziałam po co mi one, skoro każdego mogę pokonać bez kiwnięcia palcem. Jednak starszy Salvatore był uparty. Spojrzałam na niego. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, wiedziałam jednak, że walczy ze sobą. W końcu kiedy miałam zamiar coś powiedzieć, podszedł do mnie i w dłoń włożył kluczyki od swojego auta.

            - Opiekuj się nim. – mruknął pod nosem.

            Wszyscy oprócz właściciela samochodu wybuchnęli śmiechem. Przynajmniej atmosfera w pokoju nie była już taka napięta. Bez pożegnania wyszłyśmy z domu Eleny i zatrzymałyśmy się na ścieżce.

            - Jeśli chcesz pomóc mi nałożyć ochronę, powtarzaj za mną… - zaczęła Bonnie.

            - Pozwól mi samej się tym zająć. – wtrąciłam.

            - Ale przecież nie znasz… - dziewczyna zamilkła, kiedy usłyszała poprawne słowa zaklęcia, które zaczęłam wymawiać.

            To takie piękne uczucie. Obcowanie z magią. Tylko czarownica mogłaby teraz zobaczyć złotą płachtę, która powoli oplatała budynek. Piękny widok. Zaklęcie nie zajęło mi dużo czasu, ani nie poczułam się choć odrobinę słabsza. Moja moc nadal biła blaskiem od całej mojej postaci.

            - Skąd…? Jak…? – wyrzucała z siebie wiedźma.

            - Sama nie wiem, Bonnie. Po prostu słowa same pojawiły się w mojej głowie. – wytłumaczyłam i wsiadłam do Dodge’a. Po kilku sekundach do mnie dołączyła.

            Cudownie się prowadziło auto Damona. Zawsze chciałam mieć old schoolowe auto. Co prawda bardziej szalałam za Mustangiem, ale w tym też dobrze się czułam.

            - Angie, mam takie jedno małe pytanie. – spojrzałam na nią i podniosłam brew czekając aż dokończy. – Czy ty masz prawo jazdy?

            - Yyyy… - zająknęłam się. – Nie.

            Nie wiem czy wampiry mogą się rumienić, ale jeśli tak to moja twarz przypominała pewnie wielkiego pomidora.

            - To dlaczego prowadzisz auto? – zachichotała próbując ukryć tym zdenerwowanie.

            - Jeśli chodzi ci o to, czy nie spowoduję wypadku to nie masz się o co martwic. – powiedziałam spokojnym tonem. – Dużo jeździłam z tatą i zdążyłam już być na kilku lekcjach.

            - Może jednak się przesiądziemy?

            - Nie widzę takiej potrzeby. – uśmiechnęłam się. – Swoim skromnym zdaniem prowadzę nienagannie, więc nie ma sensu drążyć tematu.

            - Jak chcesz. – dziewczyna podniosła ręce do góry w geście kapitulacji i zobaczyłam, że trochę się rozluźniła. Resztę drogi spędziłyśmy przysłuchując się radiu.

            Zatrzymałam samochód w miejscu niewidocznym z Domu Czarownic. Tylko tak dla ostrożności. Ruszyłyśmy szybkim krokiem w kierunku budynku. Z każdym metrem jakiś szum w mojej głowie zdawał się zwiększać. Po chwili uświadomiłam sobie, że to głosy kobiet. Czarownic, które tu uśmiercono. Podpowiedziała mi podświadomość.

            - Słyszysz to, Bonnie?

            - Tylko jakiś dziwny szum. – odpowiedziała szybko.

            Uświadomiłam sobie, że to pewnie ze względu, iż mam większą moc. Zatrzymałyśmy się przed wielkimi dębowymi drzwiami.

            - To nie byle jaki szum, to głosy czarownic.

            Trudno było mi cokolwiek zrozumieć, ponieważ słowa nakładały się na siebie. Nacisnęłam na klamkę. Oczywiście drzwi były otwarte, w końcu czego miałby się bac Stefan, skoro tylko on mógł dostrzec trumny. Kiedy weszłam do środka uderzył mnie zapach stęchlizny, a głosy w mojej głowie przybrały na sile. Oparłam się o ścianę. Przeklęty dom. Dosłownie. Bonnie chyba coś do mnie mówiła i potrząsała za ramiona, jednak jej słowa do mnie nie docierały. Ból przeszył moją czaszkę, złapałam się za głowę.

            - Cisza! – wrzasnęłam, podłoga się zatrzęsła, a z sufitu posypało się trochę tynku. Jednak mój umysł został oswobodzony.

            - Angie, Angie! Nic ci nie jest? – zapytała wiedźma z przerażeniem w oczach.

            - Już nie. – odparłam i skierowałam się w stronę drzwi do piwnicy, w której młodszy Salvatore ukrył trumny z pierwotnymi.

            Kim jesteś? – usłyszałam w swojej głowie pytanie.

            - Kimś z kim nie warto zadzierać. – odparłam ciągle wkurzona. Bonnie spojrzała na mnie zdziwiona. Najwyraźniej tylko ja to słyszałam. – Jestem potomkinią Noelle.

            Znowu okropny szum w mojej głowie. Jednak tym razem wiedziałam co robić. Znowu wszystko ucichło.

            Czego chcesz, demoniczna istoto? – zawyły chórem.

            - Ja nie jestem zła! Chcę pomóc moim przyjaciołom zabić Klausa. Tylko ja mogę to zrobić, a potrzebna jest mi do tego krew pierwotnego rodzeństwa, więc może z łaski swojej mogłybyście sprawić, żeby trumny znowu były widoczne? – zapytałam.

            Uprawiasz złą magię, dziecko. Nie możemy ci pomóc.

            - A dla Stefana pomogłyście. – rzuciłam z wyrzutem. – On to robi tylko i wyłącznie dla zemsty na Klausie.

            My nie pomagamy dla nikogo. My tylko chronimy Bonnie Bennet i jej bliskich.

            - Ale tego samego chcę ja! Z niezrównoważonym Klausem, tworzącym armię hybryd chyba nikt nie może czuć się bezpiecznie. – wiedziałam, że duchy przyznają mi rację.

            Zostałyśmy już raz oszukane. Jeśli to się jeszcze powtórzy nie unikniesz konsekwencji.

            Bla, bla, bla…

            - Czy to znaczy, że mi pomożecie?

            Żadnego odzewu. Już miałam znowu zatrząść tym domem, jednak Bonnie mnie szturchnęła w ramię.

            - Angie, odwróć się.

            Kiedy to zrobiłam moim oczom ukazały się cztery ogromne trumny. Podeszłam do pierwszej z brzegu i otworzyłam ją. Rebbekah. Blond włosa dziewczyna leżała w trumnie i gdyby nie trochę zielona cera, która sprawiała wrażenie zgniłej, można by było pomyśleć, że śpi. Miała na sobie sukienkę, która była podobna do tych, które nosiły gwiazdy kina w latach dwudziestych.

            - Widzę, że spodobała ci się moja nowa koleżanka? – przerwał mi rozmyślania męski głos. Od razu wiedziałam, że to Stefan.

            - Tylko spuścimy troszkę krwi z twoich przyjaciół i możesz dalej grac z nimi w karty. – powiedziałam ironicznie.

            - A kto wam na to pozwoli? – zaśmiał się. – To, że przyprowadziłaś tu Bonnie, która dogadała się z czarownicami nie znaczy, że pokonacie mnie.

            - Och, naprawdę? Chyba tak skupiłeś się na swoich nowych znajomych, że zapomniałeś o starych.

            Już wiedziałam, że chce się na mnie rzucić. Jednak wiedząc o tym, że jestem szybsza, stałam niewzruszenie. Gdy był centymetry ode mnie, schwyciłam go za szyję i jednym płynnym ruchem przygwoździłam do ziemi, wbijając w drewnianą podłogę. Zdezorientowany, z całych sił próbował odepchnąć moją dłoń, lecz wtedy użyłam genu czarownicy i już po chwili wił się na podłodze z bólu.

            - A teraz co powiesz? – zapytałam.

            Stefan tylko jęknął w odpowiedzi. Następnym zaklęciem zamroziłam go na jakiś czas w bezruchu.

            - Bonnie, masz fiolki? – zwróciłam się do mulatki. Ona tylko kiwnęła głową i podała mi dwie.

            Zabrałyśmy się do roboty…

            Przez to, że pierwotne rodzeństwo było w tej chwili „półmartwe”, kiedy rozcinałam ich nadgarstki krew nie spływała. Na szczęście już wcześniej Damon o tym pomyślał i wzięłyśmy zwykłe igły. Po kilku minutach wszystko było zebrane i na zakrętkach podpisane literkami R, K, E i F od inicjałów pierwotnych.

            - Idź, zaraz cię dogonię. – powiedziałam do Bonnie.

            Kiedy usłyszałam, że dziewczyna jest już na dworze uwolniłam spod czaru Stefana.

            - Jeśli chcesz się dowiedzieć o co chodzi, zwróć się do Damona. Ja na pewno nie będę z tobą o niczym rozmawiać. Jestem za tym, żeby takich psycholi jak ty po prostu nie wtajemniczać. – warknęłam. – Jeśli byś się opamiętał, wiesz gdzie nas szukać.

            Nie czekając czy ma mi coś do powiedzenia, w wampirzym tempie wyszłam z Domu Czarownic. Bonnie czekała już w samochodzie. Uśmiechnęłam się blado kiedy zobaczyłam, że usiadła po stronie pasażera.

            Tym razem docisnęłam gazu i nie minęło dużo czasu, a już parkowałyśmy przed domem Gilbert.

            - Nie wysiadasz? – zapytała.

            - Nie… - odparłam. – Zapytaj czy ktoś jedzie do rezydencji Salvatorów. Jest późno, a ja mam dość wrażeń jak na dzisiejszy dzień.

            - Ok. – uśmiechnęła się w odpowiedzi i skierowała w stronę drzwi.

            Nie dłużej niż po dwóch minutach, z domu wyszedł Damon. Moje serce zabiło mocniej widząc jego firmowy uśmiech. Jego oświetlona przez księżyc postać, zmierzała w moim kierunku z niewymuszoną gracją. Zamiast wsiąść od strony pasażera, okrążył samochód i otworzył drzwi od strony kierowcy.

            Nie mam zamiaru się nigdzie ruszać! Wykrzyczała moja podświadomość.

            - Wysiadaj, zabieram cię na wycieczkę. – oznajmił ciągle się uśmiechając.

            Ciekawość wzięła górę. Przeskoczyłam na siedzenie kierowcy. Ciekawe gdzie mnie zabierze ten niepoprawnie przystojny wampir… Krew zawrzała w moich żyłach.

            - Musisz od tego odpocząć Angie. – powiedział przejeżdżając dłonią po moim policzku. Jego dotyk palił moją skórę. Jednak szybko zabrał rękę, odpalił samochód i ruszył z piskiem opon. 

OD AUTORKI: O Boże! Jak dawno mnie tu nie było. Ciekawe czy ktokolwiek jeszcze będzie czytał moje wypociny, ponieważ to jest mój come back. ;] Nie chcę dużo pisac, bo przeprosiny nie wystarczą. Czytajcie i piszcie co o tym sądzicie, bo jak dla mnie to masakra, ale mam nadzieję powrócic do jako takiej formy. ;) Ale to z czasem ;D Dedykuję dla tych wszystkich, którzy na mnie czekali i będą dalej to czytac ;* Kocham was, jeśli w ogóle jesteście ;*

Pozdrawiam i do następnego. ;)