Rozdział 14: Sweet Dreams.

muzyka - dla tych co nie lubią rocka nie radzę, ale jest bo wzięłam od niej tytuł :)

              Jak to w każde sobotnie popołudnie, siedzę na schodkach prowadzących do wejścia na moje podwórko. Jaki dzisiaj piękny dzień! Widzę małego czarnego kotka, który wynurzył się właśnie zza słupa. Próbuję go przywołać, jednak jak zwierzę tylko mnie widzi, prycha z obrzydzeniem, a skóra na jego karku się zjeża.

            - Głupi kot.

            Wracam do przyglądania się przechodniom. Po chwili zza rogu wychodzi mała dziewczynka. Skacze po chodniku, z jednej betonowej płyty na drugą. Rozpoznaje w niej córkę sąsiadki, którą kiedyś próbowałam niańczyć. Zatrzymuję ją przed sobą.

            - Hej! Lilith! Co tam u ciebie?

            Dziewczynka patrzy na mnie zdziwiona. W jej wielkich zielonych oczach dostrzegam jakieś czerwone plamy. Gdy wyciąga ku mnie pulchną rączkę i przejeżdża nią po brodzie siedzę nieruchomo, nie wiedząc co się dzieje. Lily powoli odsuwa swoją dłoń i przygląda jej z zaciekawieniem. Potem wyprostowuje ją tuż przed moją twarzą.

            Odsuwam się od małej z przerażeniem, plecami przylegam do zimnego kamiennego słupa. Nie mogąc uwierzyć w to co zobaczyłam, sama przesuwam ręką po policzku. KREW. Jak opętana rzucam się biegiem w stronę domu.

            - Mamo! Mamo! Tato!

            Wpadam do salonu. Padam na kolana, a w moich oczach pojawiają się łzy. Nie mogę patrzeć. Moja matka leży w nienaturalnej pozie, na pomarańczowej  sofie. Wygląda, jak szmaciana lalka. Jej zawsze rumiana twarz jest teraz niezdrowo blada. Szyja, w miejscu gdzie znajduje się tętnica jest rozerwana do mięsa.

            Wbiegam do łazienki i próbuję zmyć z mojej twarzy krew. Po dokładnym wyszorowaniu  mydłem, spoglądam w lustro i widzę, że bordowa ciecz wcale nie zeszła. Czuję, że grunt usuwa mi się pod nogami, a ja upadam, przy okazji uderzając się głową o umywalkę.

~~~~~~~~~~

            Biegnę. Przedzieram się przez las. Omijam wystające konary z niespotykaną gracją. Mimo szybkości udaje mi się uniknąć spotkania nawet  z ostrymi gałęziami. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że coś nie gra. Perspektywa padania mojego wzroku jest dziwnie niska. Pomiędzy drzewami dostrzegam połyskującą w bladym świetle księżyca, wodę. Pociągam nosem i wdycham woń lasu pomieszanej ze świeżą wodą. Potok. Wybiegam za linię drzew i raźnym krokiem zmierzam w stronę rzeki. Wychylam się z brzegu i spoglądam w dół, żeby przyjrzeć się swemu odbiciu. Zamieram. Jedyne co widzę to pysk wielkiego zmutowanego psiska. Rozglądam się w poszukiwaniu swojej twarzy. Brązowomiedziany łeb robi to samo. Zahipnotyzowana takim widokiem, uważniej przyglądam się zwierzęciu. Jednak kiedy mój wzrok pada na miodowe oczy, rozumiem. Przytłoczona wiedzą odsuwam się powoli od potoku i wtedy moja uwaga skupia się na świetle, które odbija się od tafli. Widząc zniekształcone przez wodę bladożółte odblaskowe koło, moja głowa automatycznie podnosi się do góry.

            Polanę na której się znajduje zalewa żałosne wycie, wydobywające się z mojego gardła.

            PEŁNIA.

~~~~~~~~~~

            Jedyne co mam teraz głowie to ból. Czuje go. Myślę o nim. Jestem nim. Impulsy rozsadzające moją czaszkę raz stają się silniejsze, potem słabną i znowu się nasilają. Zrobię wszystko, aby zniknął. Nagle z bliżej nieokreślonego kierunku słyszę głos kobiety.

            - Otwórz umysł.

            Automatycznie próbuję wykonać polecenie, które mi wydała, jednak nie jest to proste. Przypominam sobie, kiedy jeszcze ćwiczyłam wejście w świadomy sen. Moja cierpliwość wykończyła się po kilku dniach, kiedy tam potrzebne są lata praktyki…

            - Nie myśl o niczym.

            Powtarzam sobie. Po kilku chwilach w mojej głowie widnieje czysta, niczym niezmącona pustka. Ból odchodzi. Ciało robi się dziwnie lekkie.

            Otwieram oczy. Widzę, że w moją stronę zmierza kobieta. Ma kręcone blond włosy, swobodnie opadające na ramiona. Jest ubrana w długą, miodową sukienkę, która przysłania nawet jej stopy. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że znajdujemy się w powietrzu, kilkanaście metrów nad ziemią. Dziewczyna wygląda jakby była tylko kilka lat ode mnie starsza. Zauważam, że kolor, w który jest ubrana, idealnie podkreśla jej kolor oczu, równie złoty. Dociera do mnie, że w pewnym sensie jest trochę podobna do mnie.

            - Kim ty…? – chcę zapytać, jednak przerywa mi głęboki męski głos..

            - Powinnaś się domyślić, dziecko.

            Odwracam się za siebie i widzę mężczyznę, także kilka lat starszego ode mnie. Ma  kruczoczarne włosy, sięgające ramion. Ubrany jest w  lnianą koszulę i czarne spodnie. Podchodzi do kobiety, spogląda na nią z anielskim uśmiechem i para chwyta się za ręce. Kiedy odwraca się w moją stronę zauważam, że jego oczy są w kolorze najgłębszej czerni. Prawie niemożliwe jest odróżnienie tęczówki od źrenicy. Przynajmniej z tej odległości.

            Nagle w mojej głowie znikąd pojawia się myśl, a raczej dwa słowa.

            - Valeria i Flirs.

            Stwierdzam fakt. Teraz wiem to na pewno. Dziewczyna, z genami czarownicy i pierwotnego wampira i chłopak z genami wilkołaka i nieśmiertelnego. Stoją przede mną i uśmiechają się pogodnie. To oni urodzili dziecko, które miało w sobie wszystkie geny.

            - Jesteś do niej tak podobna…

            Kobieta wzdycha i czule dotyka mojego policzka. Cierpliwie czekam na wyjaśnienia.

            - Noelle. Nasza córka. Dla niej odebrano wszystkie moce, przenosząc nas do innego wymiaru. Teraz w Wielkiej Linii zagościsz ty. Oto ja, Valeria i mój mąż Flirs. Niechciane dzieci. Przeklęci kochankowie. Jako, że przez nas Wielka Linia została rozpoczęta, my przekażemy ci moc pierwotnej czarownicy, która tamtego pamiętnego dnia dała nam wybór. Albo zostawimy nasz świat i przeniesiemy się do innego wymiaru, albo…

            - Nasza córka zostanie skazana na śmierć. Od zawsze pilnowaliśmy, aby geny zostały przekazywane. Aby szczątki magicznej krwi pozostały w żyłach naszych Dzieci.

            - Spośród wielu naznaczonych genem, tylko ty, Angie, córka Williama, odważyłaś się nie odrzucić magii i wspomagając się nią  spróbujesz pomóc dla przyjaciół.

            Wystawiają w moją stronę ręce. Automatycznie wyciągam swoje dłonie. Zaczynają mówić razem, zgodnie, tak jakby tą kwestie mieli wyuczoną na pamięć.

            - Oto my, Strażnicy, oddajemy dla ciebie moc najpotężniejszej pierwotnej czarownicy. Klątwa została złamana. Od tej pory Angie, najsilniejsza potomkini Noelle, jest we władaniu trzema genami. Wielka Linia zostaje na nowo otwarta.

Potęga w twoich rękach.

Kto się sprzeciwi niech się lęka.

Nieustraszona nadchodzi z krwi i kości.

Tylko nie daj zwieść się Ciemności.

Valeria i Flirs znikają, a w mojej głowie pojawia się kolejne słowo. MAGIA.

~~~~~~~~

           

            Biel.

            Zerwałam się z miękkiego podłoża. Przed oczami ciągle miałam wszechogarniającą jasność. Zamrugałam kilka razy, żeby wreszcie odzyskać wzrok. Pierwsze co zobaczyłam, to Bonnie stojącą w nogach łóżka, na którym leżałam.

            - Angie, poznajesz mnie? – zapytała.

            Spojrzałam na nią głupkowato. Co to za pytanie? Kiedy czarownica nie przestawała wwiercać we mnie swojego przenikliwego spojrzenia, kiwnęłam potakująco głową.

            - Jak się czujesz? – znowu przyjrzała mi się uważnie.

            - Tak jakoś... Dlaczego pytasz? – mój mózg wciąż nie działał tak jak powinien.

            - Właśnie przeleżałaś w łóżku trzy dni bez picia i jedzenia. Twoje tętno skakało od stu trzydziestu uderzeń na minutę do dwudziestu. Przez chwilę wydawało mi się nawet, że twoje serce stanęło na kilka minut. Ciągle myślałam, że coś poszło nie tak i wszystko na nic.

            Widać było oznaki zmęczenia na twarzy wiedźmy. Zaczęłam się zastanawiać, czy przez te trzy dni zawsze była przy mnie. Ona, jakby odgadując o czym myślę, uśmiechnęła się blado.

            - Czasami łapałam godzinę snu tu i tam, kiedy twój stan był unormowany. Wtedy zastępował mnie Damon. – kiedy tylko wypowiedziała ostatnie słowo, moje serce zabiło szybciej.

            - Wyzdrowiał? – zapytałam z ulgą.

            - Oczywiście, że tak. – mruknęła. – Kiedy zobaczył cię tutaj, pomyślał, że złożyliśmy cię w jakiejś ofierze, czy coś w tym stylu. Uwierzył dopiero wtedy kiedy skupił się i usłyszał jedno bicie serca więcej. Osobiście nie widziałam go jeszcze w takim szale.

            - Gdzie on jest? Gdzie Victoria? Luki? Ian? – przełknęłam głośno ślinę. – Elena…?

            - Spokojnie. Wszyscy żywi i zdrowi. – kiedy zaczęłam podnosić się z łóżka dziewczyna spróbowała z powrotem mnie położyć. Napierała na moje ramiona z całej siły, ale ja odczuwałam to jakby nawet się o mnie nie otarła. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę ze swojej siły. – Musisz tu zostać… Eee… Odpoczywać…

            - Odpoczywałam trzy dni. – odparowałam. – Chcę zobaczyć się z Viki.

            - Nie możesz… Na razie…

            Ogarnęła mną furia. Małe niezadowolenie przerodziło się we wściekłość. Złapałam mulatkę za gardło i bez wysiłku podniosłam ją do góry.

            - Nikt nie będzie mi niczego zabraniał. – warknęłam przez zęby. – Zobaczymy, czy ukąszenie wilkołaka jest też śmiertelne dla czarownic?

            Uśmiechnęłam się szyderczo i sięgnęłam po gen. Czułam się jakbym była w jakiejś grze i wybierała opcję. Wiedziałam jednak, że tu są inne zasady i mogę wziąć wszystkie trzy geny w tym samym czasie. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, Bonnie przerwała ciszę.

            - Po której jesteś stronie, Angie? – wycharczała ostatkami sił.

            Zamarłam. Powoli puściłam jej szyję, a dziewczyna opadła na stopy ciężko dysząc. Właśnie dotarło do mnie co przed chwilą narobiłam.

            - Przepraszam, Bonnie! Boże! Ja nie chciałam. Nie wiem co się ze mną dzieje! – wykrztusiłam. Tak szybko, jak wcześniej ogarnęła mną furia, teraz po mojej twarzy ciurkiem spływały łzy.

            - Ja… rozumiem, że teraz jest ci ciężko, ale pamiętaj, że musisz walczyć z Ciemnością. Na pewno jesteś teraz przerażona, ale klątwa została złamana. Teraz jesteś hybrydą, ale to nie znaczy, że musisz być zła…

            - W czasie tych trzech dni miałam takie dziwne sny… Najpierw o… krwi. – zaczęłam, specjalnie omijając fragment z moją martwą mamą. – Później o pełni, a na samym końcu wydaje mi się, że rozmawiałam z Valerią i Flirsem. Ale to były tylko sny? Prawda?

            - Ta para skontaktowała się też ze mną. Powiedzieli, że pierwszy sen był przestrogą. Drugi – zaprezentowaniem umiejętności. Ostatni zaś był połączeniem. Oni naprawdę przekazali ci moc pierwotnej czarownicy. Flirs kazał tobie przekazać, że Ciemności w każdej chwili będą próbowały tobą zawładnąć. Jednak jeśli ty sama będziesz się im przeciwstawiać nigdy nie wygrają. – oznajmiła. Widząc moją przerażoną minę uśmiechnęła się pokrzepiająco.

            Jednak przed moimi oczami od razu stanęły obrazy.

            Moja mama z nienaturalnie powykrzywianymi kończynami, leżąca z rozszarpanym gardłem na sofie. Jej skóra niezdrowo blada. Ciało zimne. Wysuszone z ostatniej kropli krwi. Czerwona ciecz na mojej twarzy i rękach.

            Pomachałam głową, próbując wrócić do rzeczywistości.

            - Powiedzieli coś jeszcze? – zapytałam z nadzieja w głosie.

            Potrzebowałam jakiś wskazówek!

            - Tylko jedno. – tutaj mulatka skrzywiła się nieznacznie. – Masz tylko tydzień.

            - Żeby zabić Klausa? A co? Później limit mocy się wykończy? – parsknęłam śmiechem.

            Dziewczyna odwróciła wzrok.

            - Oczywiście, że nie. Wtedy czas w twoim świecie zacznie płynąć, ludzie zobaczą, że cię nie ma. Nawet jeśli byś zechciała wrócić później, nie wiem, czy moc pierwotnej czarownicy by wystarczyła.

            Powoli przetrawiałam informacje.

            - Czyli mam osiem dni, żeby zniszczyć Klausa? – chciałam się upewnić.

            - I tutaj zaczyna się pewien problem, bowiem Valeria nie raczyła mi powiedzieć od którego dnia mamy liczyć. Więc, albo masz osiem dni, albo…

            - Pięć. – sapnęłam z przerażeniem.

            Bonnie zerknęła na komórkę.

            - Przepraszam, ale muszę cię teraz zostawić. Pojadę wszystkich poinformować, że wszystko z tobą w porządku.

            Niezupełnie.   

            - Damon zaraz powinien być. Pojechał po… zapasy krwi. Nie próbuj żadnych numerów, ponieważ nałożyłam na pensjonat ochronę. Zajęło mi to kilka godzin, ale zanim dojdziesz do przeciwzaklęcia minie trochę czasu. Trzymaj się i pamiętaj o Jasności.

            - Tak, tak… To będzie jakieś nowe pozdrowienie? Jasność? – zapytałam kpiąco.

            Bonnie tylko się uśmiechnęła i wyszła z pokoju. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Musiało należeć do Niny, ponieważ nie przypominałam sobie, żebym w nim już kiedyś przebywała. Nie było tutaj żadnych mebli, oprócz wielkiego łóżka, na którym leżałam. Nawet szafki nocnej! W jednym rogu pokoju zauważyłam szczątki połamanego drewna.

            Czyżby coś się tutaj wydarzyło? Postanowiłam, że później się kogoś zapytam.

            Dopiero teraz zorientowałam się, że byłam ubrana w krótkie, dresowe spodenki i koszulkę z krótkim rękawkiem o parę rozmiarów na mnie za dużą. Przejechałam ręką po włosach próbując trochę je ułożyć. Wtedy poczułam, że moja lewa dłoń jest dziwnie lekka, za lekka. Kiedy na nią spojrzałam, szczęka mi trochę opadła. Srebrny pierścień z czarnym onyksem zniknął! Przecież to on dawał mi szansę chodzenia w słońcu, kiedy zamieniałam się w wampira. Z przerażeniem rozejrzałam się po pokoju. Ani śladu.

            Teraz niepotrzebny ci pierścień.

            W mojej głowie zaświtała myśl. Nie wierząc własnej podświadomości odkryłam czerwoną, satynową pościel i wstałam z łóżka. Na trzęsących się nogach podeszłam do okna. Ciągle ukrywając się w cieniu wyciągnęłam drżącą rękę w stronę promieni słońca, które wpadały do pokoju przez wielkie okno. Zacisnęłam szczęki gotowa na ból, jednak on uparcie nie nadchodził. Nie wiedząc kiedy zamknęłam oczy, na powrót je otworzyłam i przyjrzałam się własnej dłoni. Kiedy wchodziłam coraz bardziej w strugi światła usłyszałam tylko kliknięcie otwieranych drzwi, później zamykanych, następnie świst powietrza. Spojrzałam za siebie, wiedząc, że ktoś stoi w progu pokoju.

            Damon.

            Najpierw zadziwiona swoim wyczulonym nowym słuchem, nie zaszczyciłam wampira nawet spojrzeniem. Znowu zerknęłam na oblane słońcem własne ciało i uśmiechnęłam się, bo od razu pomyślałam o Jasności.

            Salvatore chrząknął.

            - Czy myślisz, że jeśli będziesz się tak ciągle gapić na swoją skórę, to zacznie się błyszczeć?

            Parsknęłam na wzmiankę o Zmierzchu i nawet jego ironiczny ton nie zdołał zmazać z mojej twarzy uśmiechu.

Wszystkie moje zmysły zostały wyostrzone. Nie mogłam przestać się tym zadziwiać.

Odwróciłam się do wampira gotowa odpowiedzieć mu ciętą ripostą, ale zamarłam.

Może Bella przesadziła opisując Edzia zupełnie inaczej po swojej przemianie. Jednak w tej chorej wyobraźni Meyer było trochę prawdy. Mogłam powiedzieć, że widziałam teraz każdą nitkę w spodniach wampira, że jego skóra wyglądała trochę inaczej, że kiedy podchodził do mnie powoli zdołałam zobaczyć, jak pracuje każdy mięsień. Kruczoczarne włosy nabrały nowego połysku. Jednak kiedy był zaledwie metr ode mnie i spojrzałam w jego oczy, utonęłam w nich tak, jak to robiłam wcześniej. Możliwe, że widziałam więcej plamek na tęczówce, a mój bystry wzrok rozróżniał więcej kolorów. Jednak oprócz tego nic się nie zmieniło. Wciąż były niesamowite. Niesamowicie piękne.

- Co mówiłeś? – zapytałam inteligentnie.

- Nic. – westchnął z rezygnacją i wywrócił oczami.

Wreszcie oderwałam od niego wzrok i podeszłam do łóżka. Wdrapałam się na nie, oparłam plecami o wezgłowie i usiadłam po turecku. Kiedy Damon także podszedł i usiadł na brzegu, zaczęłam namiętnie przyglądać się ścianie, żeby tylko uniknąć następnej upokarzającej sceny ze mną – śliniącą się - w roli głównej. Czułam na sobie ciekawe spojrzenie bruneta, spoglądał na mnie, jak na jakiś ciekawy okaz z muzeum.

- Przestań się na mnie gapić. – mruknęłam czując się niekomfortowo.

Salvatore zignorował moją prośbę.

- Jak się czujesz? – zapytał ostrożnie.

- Ah, wiesz… Wyśmienicie! Niedawno obudziłam się z trzydniowego snu, jestem hybrydą, mogą mnie opanować jakieś Ciemności, mimo, że jestem wampirem nie spalam się na słońcu, widzę każdą nitkę w pościeli, słyszę muchę latającą po salonie. Coś jeszcze? – sarknęłam. – A no tak! Mało co nie udusiłam Bonnie przy małym napływie gniewu i wszyscy tak się mnie boją, że siedzę odizolowana od wszystkich ludzi. O czymś zapomniałam?

- Tak. – odpowiedział i wytarł palcem łzę, która spływała mi właśnie po policzku. – Zmieniasz nastroje częściej niż kobieta w ciąży.

Mimowolnie uśmiechnęłam się blado.

- Właśnie… - zaczęłam z wahaniem. – Widzę, że ci też się polepszyło?

W pokoju zapadła nieprzyjemna cisza. Spojrzałam na Damona i zobaczyłam, że teraz to on odwrócił wzrok. Jego twarz wyrażała wiele emocji. Na chwilę zrzucił swoją maskę i pokazał prawdziwe uczucia, które się w nim kłębiły.

- Nie chciałem, naprawdę nie chciałem, żebyś musiała podejmować tą decyzję przeze mnie.

- Nie pochlebiaj sobie za bardzo. Wcale nie zdecydowałam się na przemianę tylko z twojego powodu. – prychnęłam z wyższością.

- Taaak? – na jego twarzy znowu pojawił się uwielbiany przeze mnie uśmiech. – Myślałem, że chociaż trochę przejmujesz się moim losem.

- Jeden wampir w tą, czy w tamtą. Żadnej różnicy. – odparłam swobodnie. Ostatkami sił powstrzymywałam się od parsknięcia śmiechem. Twarz Salvatore’a wyrażała teraz szok. Wielki.

- Oj, przecież żartowałam! – nie mogłam przestać się śmiać. Kiedy wreszcie się trochę opanowałam, szturchnęłam wampira lekko w ramię. – Ktoś przecież musiał uratować ci dupsko.

W odpowiedzi tylko wzniósł oczy ku niebu.

- Po prostu chciałem powiedzieć: Dziękuję. – wstał z łóżka i wyciągnął rękę w moją stronę. – Chodźmy na dół.

- Thorze Wszechmogący! Z ust świętego Damona Salvatore właśnie padły podziękowania! Koniec świata! Jaki zaszczyt mnie kopnął! Nie wierzę! – zaczęłam wykrzykiwać.

Bez pomocy wampira wstałam z łóżka i skierowałam się w stronę drzwi. Kiedy ciągle okazywałam zdumienie na cały dom, chłopak uszczypnął mnie za udo, dokładnie tam gdzie kończyły się spodenki. Chociaż bez większych problemów mogłabym go powstrzymać, mimo że zrobił to w wampirzym tempie; nawet się nie odwróciłam tylko zbiegłam po schodach i usiadłam na sofie.

Przez cały ten czas się uśmiechałam, jednak gdy zobaczyłam twarz Damona mój entuzjazm przygasł. W głowie zaświtały obawy.

- Angie, musisz się pożywić. – powiedział śmiertelnie poważny. – Nie jesteś… głodna?

Pokiwałam przecząco głową, a mój brzuch się ścisnął. Jednak nie z głodu tylko ze zdenerwowania. Nigdy tego nie piłam. Nawet kiedy zamieniałam się w wampira. Po prostu to były tak krótkie momenty, że nie zdążyło mną ogarnąć pragnienie.

- Nie pali cię przełyk? Nie wyobrażasz sobie jak by to było ugasić ten pożar gorącą krwią prosto z czyjejś tętnicy? Nie pociąga cię dźwięk bijącego serca, które pompuję życiodajny pły…

- Przestań! – syknęłam.

Kiedy tak zadawał pytania, mój wzrok przysłoniła czerwona zasłona, Poczułam jak ta wampirza cześć mnie, czegoś się domaga i próbuję przejąć władzę nad ciałem. Dopiero po chwili zorientowałam się, że przygniatam Salvatore’a do podłogi i powarkuję cicho. Jezu! Wampir i wilkołak w jednym to koszmar! Z przerażeniem wypuściłam metalowy pręt, którym właśnie przyduszałam swoją ofiarę. Nie wiem nawet jak broń znalazła się w moich dłoniach! Damon łapczywie zaczerpnął powietrza.

- Myślisz, że to tylko moja zachcianka? Musisz się pożywić. – stwierdził i znacząco spojrzał na pozycję, w której się znajdujemy.

- Ja nie będę nikogo zabijać! – pisnęłam zrozpaczona.

- Spokojnie. – uśmiechnął się. – Nie zamierzam od razu zrobić z ciebie mordercy. Od czego są banki krwi?

Odetchnęłam z ulgą. No tak Bonnie coś o tym wspomniała, tylko wtedy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to dla mnie są te zapasy.

Damon poderwał się do góry razem ze mną i pobiegł w stronę piwnicy.

To było takie dziwne, że teraz nie widziałam, żadnych rozmazanych smug, tylko całą sylwetkę, każdy poruszający się mięsień. Wciąż nie mogłam oswoić się z nowym wzrokiem. Kiedy wampir tylko otworzył drzwi piwnicy od razu poczułam słodką woń. Nie podszedł do mnie tylko skierował się w stronę komody. Po sekundzie odwrócił się w moją stronę z dwiema szklankami zapełnionymi bordową cieczą.

- No co? Mamy dwudziesty pierwszy wiek! Trochę kultury i obycia nie zaszkodzi. - skomentował kryształy.

Wyciągnął obie ręce przede mnie.

- To dla mnie? – zapytałam się cicho.

- Chciałabyś. – parsknął. – Powąchaj i wybierz szklankę.

Nachyliłam się nad pierwszą, później nad drugą. Dwa tak podobne, a jednak tak różne zapachy. Nie wyczuwałam żadnej rdzy, którą zawsze pachniała mi krew, kiedy byłam człowiekiem.

Jesteś człowiekiem. Tylko na jakiś czas troszkę podrasowanym.

Jedna pachniała bardzo słodko, trochę kwiatowo. Wydawało mi się, że gdybym jej spróbowała miałaby landrynkowy smak. Druga natomiast przypominała zapach wiśniowego koktajlu, który kiedyś robiła mi mama. Chociaż napój nigdy nie był słodki, zawsze go uwielbiałam i kiedy raz ktoś go posłodził, zagroziłam winnemu odkrojeniem ręki. W pewnych momentach wprost nienawidziłam słodkości.

Po krótkim namyśle zdecydowałam się na drugi. Zdawałam sobie sprawę, że przez niego mogłam już nigdy nie ruszyć ukochanego koktajlu. Jednak pragnienie poczucia, czy to naprawdę ma taki sam smak i poczucia go jeszcze raz wygrało. Chwyciłam szklankę i z całej siły próbowałam powstrzymać drżenie rąk.

- Jednak gust odziedziczyłaś po mnie. – kiedy zmarszczyłam czoło oczekując wyjaśnień, dodał. -  To ABRh-, najrzadziej spotykana grupa krwi. Myślałem, że rzucisz się na ARh+, tak jak większość nowych. No to co? Nasze zdrowie?

Uśmiechnęłam się kwaśno.

To krew zwierzaczka.

Jakiegoś Bambi.

Nie, to zwykły sok porzeczkowy.

Taki piją na planie.

Dodali trochę wiśni, dlatego pachnie tak apetycznie.

Próbowałam wmówić sobie wszystko, żeby tylko nie myśleć co tak naprawdę jest w mojej szklance.

Oddychaj.

Uspokój się.

Po prostu to wypij.

Zamknęłam oczy i powoli przyłożyłam naczynie do ust. Pociągnęłam pierwszy mały łyk. Moim całym ciałem wstrząsnęły potężne dreszcze. Chłeptałam życiodajny płyn w ekstazie. Nie dało się opisać tego co czułam. Jakbym dosłownie unosiła się w powietrzu, a jednocześnie dotykała stopami gorącego piekła. Nie wiedziałam jak, ale czułam jak krew przemieszcza się po żyłach, mieszając z moją własną. Ciepło powoli rozchodziło się po moim ciele. Przez moją głowę przepływało wiele myśli naraz jednak dwa najważniejsze słowa utrwaliły się tak, jakby zostały wyryte na kamiennej tabliczce.

Więcej krwi.

Kiedy mój język nie poczuł więcej bordowej cieczy, która gasiła pożar w przełyku, cała euforia przeszła w złość. Dopiero kiedy usłyszałam, że coś spadło na podłogę, otworzyłam oczy. Okazało się, że spadła moja kryształowa szklanka, a raczej to co z niej zostało, kiedy rozkruszyłam ją w dłoni.

W tej samej chwili przypomniałam sobie o istnieniu Damona. Przyglądał mi się zdziwiony, próbując się jakoś ogarnąć po tym co zobaczył. Miał do połowy otwartą buzię, jakby chciał coś powiedzieć i jednocześnie stracił głos. Odchrząknął.

- Uspokój się. Zapanuj nad pragnieniem. Naucz się samokontroli. To bardzo trudne, jednak z każdym posiłkiem będziesz w tym coraz lepsza. – podchodził do mnie z wyciągniętymi przed siebie rękoma i na zgiętych kolanach, jakby się mnie bał. Damon! Bał się MNIE. – Mogłabyś przestać warczeć?

Od razu otrzeźwiałam. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że przez ten cały czas z mojego gardła wydobywa się warkot. Coś za często wymykało mi się to z kontroli.

- Dzięki. – odetchnął z ulgą. - No to wiemy, żeby więcej nie używać szklanek, zanim stracę całą kolekcję.

- Boisz się mnie? – bardziej stwierdziłam fakt niż zapytałam.

- Ja? Nie… - od razu się wyprostował. – Ja, no wiesz, nie chcę być zmuszony do rzucenia tobą o ścianę.

- Dobra, dobra. Takie gadki możesz zachować dla kogoś innego.

Zanim zdążyłam skończyć zdanie jego noga wystartowała jak z procy, żeby mnie podkosić. Jednak nie zdążyła nawet dotknąć mojej skóry, a ja zrobiłam malutki kroczek w bok. Po chwili biegaliśmy po salonie z nienaturalną prędkością, jednak to zawsze ja byłam o to jedno posunięcie do przodu. Nie wiedziałam, jak to możliwe, ale radziłam sobie lepiej. Byłam szybsza! Kiedy zabawa w berka mi się znudziła, pochwyciłam mały ołówek ze stołu i zagoniłam Salvatore’a pod ścianę. Zatrzymaliśmy się dokładnie wtedy, gdy dotykał plecami ściany, a ja podtrzymywałam jego szyję ołówkiem.

- Bu.

- Jesteś strasznie seksowna, kiedy daję ci wygrać. – mruknął z firmowym uśmiechem.

Mój oddech lekko przyśpieszył. Nie mogłam tak na niego reagować! To zwykły uśmiech, a ja miałam ważniejsze sprawy na głowie tak jak na przykład – ZABICIE KLAUSA! Skarciłam się w myślach. Odwróciłam się od Damona i skierowałam w stronę sofy.

- No to powiedz, jaki jest plan?

~~~~~~~~~

Za oknami już się ściemniało kiedy wampir kończył mi wyjaśniać przewidywany bieg wydarzeń. Plan nie był ani trochę zawity, jakby się mogło wydawać. Najważniejszy i najbardziej trudny był pierwszy punkt. Zabicie wszystkich hybryd Klausa. Potem pojawiały się pewne przeszkody, ponieważ nie mogłam ot tak unicestwić pierwotnego. Wtedy zginęłaby cała linia wampirów, która powstała z jego krwi. W tym Damon, Stefan, Katherine. Co prawda ta druga dwójka zbytnio mnie nie obchodziła, jednak i tak będę miała jedną duszę na sumieniu. Tak, Salvatore obiecał mi, że nie będę musiała zabić żadnej hybrydy, jeśli nie będzie to potrzebne. Mogę po prostu przytrzymać ich, kiedy on wyrwie im serca, co też zbytnio mi się nie podobało. Chociaż z dziwnym uśmieszkiem zareagował na to, że nie mam zamiaru zabijać nikogo więcej oprócz Klausa.

Wracając do pierwotnego. Najpierw trzeba będzie zrobić eliksir, który w jakiś znany tylko dla siebie, magiczny sposób ocali całą linię stworzoną przez hybrydę. Jednak oczywiście on musi go wypić. Napój pomoże mi przygotować Bonnie, ponieważ potrzebna jest do niego moc pierwotnej czarownicy. Najważniejszym składnikiem będzie kilka kropel krwi rodzeństwa Klausa - Kola, Rebeki, Elijah i Fina. Oni zaś leżą zamrożeni w trumnach, które w Domu Czarownic przetrzymuje Stefek.

Więc najważniejsze, aby w jakiś sposób przekonać młodszego Salvatore’a do całego planu.

~~~~~~~~~

- Moja głowa pęka od nawału informacji. – westchnęłam niezadowolona.

- Twój umysł powinien sobie zaraz wszystko poukładać. – pocieszył mnie Damon.

Leżałam wyciągnięta na sofie, a wampir siedział na fotelu naprzeciw, nachylony w moją stronę. Sięgnęłam ręką na podłogę w poszukiwaniu szklanki. Moja głowa zsunęła się tak, że widziałam teraz wszystko do góry nogami. Ze smutkiem stwierdziłam, że w krysztale nie ma już dobrej whisky, do której Salvatore wlał trochę krwi.

Mój nowy ulubiony drink.

Posłałam w stronę „barmana” minę w stylu tych słodziutkich szczeniaczków.

- Nie. – od razu dostałam odpowiedź. – Już wyczerpałaś swój dzisiejszy limit.

W końcu stwierdziłam, że jeśli ludzie dobrowolnie oddali tą krew… to w sumie lepsze niż zabijanie bezbronnych zwierzątek. Przyrzekłam jednak sobie, że jak tylko trafię do swojego wymiaru i znowu będę człowiekiem, zostanę honorowym dawcą.

Moje rozmyślania przerwał trzask otwieranych drzwi.

W progu pojawiła się Elena, a może Nina?

- Boże, Eleno! – syknął Damon. – Uzgadnialiśmy przecież, że dopiero jutro zobaczy się z ludźmi!

- Ale ja musiałam zobaczyć, jak ona się czuje… - zaczęła za skruchą dziewczyna.

Przejechał dłonią po twarzy i zaczął się we mnie wpatrywać.

- Nie ruszaj się Angie. – rozkazał. – Może już jakoś się kontrolujesz, ale lepiej zachować…

- Ucisz się! – syknęłam.

Żeby sprawdzić, czy to nie krew napłynęła mi do mózgu, podniosłam się do pozycji siedzącej. Poczekałam trzy sekundy. Skupiłam się jeszcze raz.

Nie, miałam rację.

- Nie wierzę, że znowu dałeś się nabrać. –stwierdziłam ze śmiechem, kręcąc głową.

- Na co? – zdziwił się wampir.

Odwróciłam się w stronę nowego gościa.

- Witaj, Katherine.

- Kurde, dobra jesteś. – przyznała z uznaniem. Na jej twarzy wykwitł dobrze mi znany z serialu przebiegły uśmiech wampirzycy. – Słyszałam co nieco o tych umiejętnościach. Super-sprawa.

- Katherine. – niemal warknął Damon. – Czego tu chcesz? I skąd w ogóle o niej wiesz.

- Założyłam podsłuch. – odpowiedziała. – W końcu mamy dwudziesty pierwszy wiek…

- „Założyłaś podsłuch”? TUTAJ?! – wrzasnął Salvatore.

- Nie… U Gilbert. A tam wszyscy są niesamowicie rozmowni od trzech dni. Najbardziej Bonnie.

Wampir westchnął z rezygnacją. Zobaczyłam, że dziewczyna przygląda mi się z zaciekawieniem. Dlaczego wszyscy się na mnie gapią?!

- Czego tu chcesz? – Damon ponowił pytanie, tym razem już spokojniej.

- Chyba nie myślisz, że ominęłabym całą zabawę! – przyklasnęła w ręce, jak dziecko, które właśnie dostało nową zabawkę. – Pomyślałam też, że przyda się wam pomoc.

- Nie jesteś nam potrze… - zaczął.

- Masz rację. – przerwałam. – Zawsze lepiej mieć więcej sojuszników po swojej stronie.

- O, widzę, że do tego domu wreszcie trafił ktoś, kto potrafi trzeźwo myśleć. – powiedziała Petrova.

- Angie, ty nie rozumiesz… Dla niej nie można ufać. – mruknął, mrużąc oczy.

- Chyba jednak rozumiem. – odparowałam.

- Wiecie gdzie mnie szukać. Najdroższy apartament w mieście. – mrugnęła do mnie. – Do zobaczenia, Angie.

Wyszła z pensjonatu, kręcąc tyłkiem jak modelka na wybiegu. Westchnęłam i znowu rzuciłam się na sofę.

- Coś ty najlepszego narobiła.

- Jeśli Katherine i tak o wszystkim wie, to jaki jest sens trzymać ją od tego z daleka. – wyjaśniłam, czując, że mam rację. Po chwili dodałam. – Myślę, że możemy ją wykorzystać jako przynętę.

Uśmiechnęłam się diabolicznie w stronę Damona. On tylko uśmiechnął się w odpowiedzi.

- Nie wiem jak ty, ale ja idę na górę. – poinformowałam.

- Ja jeszcze tutaj trochę zostanę.

Zasalutowałam mu i podniosłam się z kanapy. Wolnym krokiem ruszyłam w stronę schodów. Nie chciałam kłaść się w pokoju, w którym się obudziłam. Te puste pomieszczenie w pewien sposób mnie przerażało. Zawsze tak wyobrażałam sobie pokoje w psychiatryku, do którego powinnam trafić. Pociągnęłam za klamkę drzwi moich i Viki. O dziwo były zamknięte. Ściągnęłam brwi i podeszłam do tych, które prowadziły do pokoju, który zajmował Ian. To samo. Lukiego – też. Spojrzałam pokój Stefana, na końcu korytarza i tylko się wzdrygnęłam. Z westchnięciem stwierdziłam, że jeśli nie chcę spać na sofie, zostało mi tylko jedno wyjście. Nie wiedziałam, czy Damon zrobił to specjalnie, czy nie, ale doprowadziło mnie to do otworzenia drzwi jego pokoju. Wdrapałam się na łóżko i bez odkrywania czarnej pościeli, położyłam się na nim. Kiedy tylko ułożyłam głowę na poduszkach, łzy same zaczęły spływać mi po policzkach.

Nie chciałam tego! Ani wampiryzmu, ani wilkołactwa, ani magii. Jednak musiałam go uratować, a teraz muszę wybawić z opresji całe miasteczko, zabijając Klausa.

Ludzie, czego ode mnie chcecie?!

Ja mam pieprzone osiemnaście lat!

Najzwyczajniej w świecie użalałam się nad swoim losem. Wiedziałam, że Damon przyszedł, kiedy poczułam, jak łóżko lekko się ugina. Nie powiedział nic. Nawet słowa pocieszenia. Chociaż może to i lepiej?

Jednak gdy mnie objął i pozwolił moczyć koszulkę łzami. Poczułam jak ogarnia mnie inne silne uczucie. To coś ciągnęło mnie w stronę snów, ale nie takich zwykłych. Zamiast trafienia na wyższe stany świadomości, poczułam, jakby wciągnęła mnie czarna dziura… Znajome uczucie…

OD AUTORKI: Po (jak zwykle długiej) przerwie, witam was wszystkich serdecznie, w sierpniu. Zabraliśmy się tutaj, bo przeniosłam bloga na blogspot.com, co wyraźnie (mam nadzieję) widać. Bardzo mi przykro (naprawdę), że witam was z takim beznadziejnym rozdziałem. Po prostu masakra, ale już postanowiłam, że doprowadzę te opowiadanie do końca. (tak, mam plan, tylko pewnie zmieni się on jeszcze setki razy. Jak na razie nie nadrobię wszystkich zaległości, ponieważ w piątek wyjeżdżam. Bywa. Nie wiem cóż więcej powiedziec, jak to, żebyście skomentowali te moje wypociny, i wytknęli te wszystkie błędy i nieścisłości. Naprawdę spadam na psy. Masakra i za to też was przepraszam. Pozdrawiam ;*

P.S. Mam nadzieję, że po tym rozdziale nie odwrócicie się ode mnie :) 

P.P.S. Szablon jeszcze zostanie zmieniony, tylko najpierw muszę go zamówić ^^'